Sevginin, sadəcə bir yaşam gücü olduğunu deyirlər. İnsana güc, cəsarət, yaşamaq və yaratmaq istəyi qazandırır. İstəklər isə insana görə fərqlidir: ailəyə, dosta, övlada, gördüyün işə və sənətə olan sevgi kimi. Təbii ki, hər biri ayrı-ayrılıqda çox ülvi və bir o qədər də gözəl hisslərdir. Peşəyə sevgi anlamı da onların içərisində önəmli yer tutur. Sevərək görülən iş özünü anında hiss etdirir. Belə ki, göz önündəki məhsulun arxasında böyük sevgi, zəhmət olduğu dərhal sezilir.

Bəli, aktyorun sənətinə olan sevgisi tam bir örnək hekayəsidir. O, məşhurlaşmaq üçün hansısa rejissorun, direktorun onu seçməsini gözləmir. Ya da "mən aktyoram” deyib teatrlardan heç nə tələb etməyib. Öz teatrını özü yaradıb, özü də peşəkar aktyorlardan deyil, məhkumlardan ibarət bir komanda ilə çalışır. İnsan öldürən, ölkənin ən qatı cinayətkarları ilə birlikdə tamaşalar hazırlayıb. Qarşılığında isə heç nə gözləməyib. Əksinə, çalışdığı məhkumların övladlarına sözün əsl mənasında atalıq edib.

Belə örnək olunası hekayələr yüzlərlə, minlərlədir. Ancaq bu gün hər şeyin hazır şəkildə bizə təqdim edilməsini gözləyirik. Nələrisə dəyişmək üçün, bəlkə də dəyişməyə özümüzdən başlamalıyıq. Nədənsə hər şeyi kiminsə etməyini gözləyirik. Gözləyirik ki, bir gün biri çıxıb gələcək və bizim problemlərimizi həll edəcək. Bəlkə də, biz buna alışmışıq. Misal gətirdiyim aktyorun həyat hekayəsi diqqətimi çəkdiyi üçün onun bütün müsahibələrini oxudum. Müsahibələrinin birində bildirir ki, həbsxanalarda məhkumların kitablara böyük ehtiyacı vardı. Sosial şəbəkə vasitəsi ilə bir dəfə elan verdikdən sonra insanlar içi kitabla dolu maşınlarla qapıma gəldilər. Yaşlı adam olduğunu və fiziki cəhətdən hər işin dalınca qaçmağa gücü olmadığını deyən aktyor, insanların özlərinin belə bir həvəslərinin olmadığını qeyd edir. "O insanların özləri rahat şəkildə həbsxanalarla əlaqə saxlayıb, bu kitabları özləri təhvil verə bilərdilər”, – deyir. Fikirlərində haqlı deyilmi? Ancaq və lakin heç kim özünü əziyyətə vermək istəmir. İşin rahatına qaçmaq bizim şakərimiz və problemimizdir.